Moet?!

“Moet?!”

 

‘Moeten’ is voor mij een zwaar beladen woord…het is een woord die mijn haren overeind doen staan.
Ik ben allergisch tegen ‘moeten’, maar weet eigenlijk niet waar dat vandaan komt. Het vreemde is dat de meeste van mijn vrienden en kennissen met autisme precies de zelfde reactie hebben wanneer ik hierover praat.

Waarom zo een heftige reactie op zo een klein woord?

 Ik heb zoals veel mensen een latere diagnose gekregen. Vóór die tijd was ik eigenlijk bezig met overleven in plaats van te leven. Nu ik terug kijk, begonnen veel van mijn innerlijke dialogen met de woorden, ‘ik moet dit toch kunnen!’

Ik moet leren communiceren over mijn emoties….

Ik moet me meer bewust worden hoe ik overkom bij anderen….

Ik moet deze vriendschap toch kunnen redden….

 Hoe meer ik er over nadenk, hoe duidelijker het wordt dat het woord ‘moet’ net zo aanwezig was in mijn leven als het woord ‘logisch’. Maar wat is voor mij het verschil tussen deze twee woorden? ‘Logisch’ vond ik namelijk nooit negatief.

Je zou wel kunnen zeggen dat ‘logisch’ vanuit jezelf komt. Jij vindt iets logisch of niet. Als ik praat over moeten, heb ik toch vaker dan niet het gevoel dat het van buitenaf komt. Jij moet iets gaan doen. Of de verwachting van anderen of je eigen verwachting hiervan de oorzaak is maakt dan misschien niet zoveel meer uit.

Verwachting…is dit de kern van mijn akelig gevoel?

 Je groeit op in een wereld die je constant bombardeert met verwachtingen. Je ouders kunnen niet wachten tot dat je ‘mama’ of ‘papa’ zegt. Je familie wacht op het moment dat je de eerste wankele stappen neemt. De eerste keer dat je fietst zonder zijwieltjes is een ware feestdag! Hulp vragen aan je ouders. Vrienden maken op de middelbare school. Jouw eerste liefdes relatie…

De eerste jaren van je leven zijn eigenlijk een opsomming van verwachtingen, en dat is normaal.

Maar wat gebeurt er als je ontwikkeling niet volgens het ‘normale’ ontwikkelingspatroon verloopt wat leeftijd betreft?

Onze directe omgeving is geprogrammeerd om bepaalde reacties van ons als uniek individu te verwachten. Het is ook mede hierdoor dat ouders kunnen helpen met de ontwikkeling van hun kind. Hapert er hier iets aan dan weten ouders vaak instinctief dat er iets niet helemaal volgens de verwachte ontwikkeling met hun kind verloopt.

Hoe vaak zeggen moeders dat ze al tijdens de eerste weken een gevoel hadden dat er ‘iets’ met hun kind aan de hand was? Later krijgt dat kind dan de diagnose van autisme en alles valt op zijn plek. Ik weet dat mijn moeder, al snel naar mijn geboorte, ook het gevoel had dat iets niet helemaal klopte.

Maar terug naar verwachtingen!

Was ik me ervan bewust dat ik niet voldeed aan de verwachtingen van de wereld om me heen? Nee, totaal niet! Pas na mijn 16^de werd ik mij hier echt van bewust. Het is natuurlijk wel mogelijk dat dit op een heel diep niveau onbewust in de achtergrond speelde er vanuit gaand dat iedereen vanaf geboorte een bepaald zelfbewustzijn ontwikkeld. Toch een mogelijkheid?

Wat gebeurde er toen ik me begon te beseffen hoe moeizaam alles eigenlijk voor me was? Het klinkt misschien vreemd maar deze zwarte periode in mijn leven was gelukkig verspreid over een langere periode. Misschien voelde het daarom op bepaalde momenten iets minder heftig aan. Maar toch; als je geen mogelijkheid ziet om te voldoen aan alles wat je leeftijdgenoten als normaal ervaren dan, voelt dat als een zwart gat.

Als je er eenmaal in zit zie je met geen enkele mogelijkheid hoe je er weer eruit kunt klimmen.

De grootste les in mijn leven was dat ik heb geleerd om hulp te vragen van mijn omgeving. Ik wist dat ik het niet alleen zou gaan redden. Ik had mijn uiterste best gedaan en probeerde alles dat ik kon bedenken…ik was op; fysiek en mentaal.

Doordat ik hulp vroeg, begon ik me bewust te worden van de wereld en mensen om me heen.

Vanaf die dag ben ik in een stroomversnelling van bewustwording en groei gekomen. Ik besef nu hoe het woord ‘moet’ of ‘moeten’ je naar beneden kan halen.

Ik ben me ook bewust van het feit dat het prima is als je omgeving iets van je verwacht.

Meer belangrijk zijn de verwachtingen die je van jezelf hebt!
Zoals de ‘Kolderkat’ in de Disney film ‘Alice in Wonderland’ zo mooi zei,

“Als je niet weet waar je heen wilt, dan maakt de weg ook niets uit.”

Dus als je nog geen idee hebt wat je wilt gaan doen in aspecten van je leven, blijf dan maar in beweging en sta open voor nieuwe ervaringen. We ‘moeten’ niets in het leven.

Iets ‘willen’ is een ander verhaal.